Nowa Zelandia: Aotearoa, czyli kraj długiej białej chmury

Jest takie miejsce na naszej planecie, które swą innością i różnorodnością wymyka się wszelkim ziemskim standardom. Miejsce oddalone od wszystkich innych lądów na tyle daleko, że ani ludziom, ani zwierzętom, a nawet roślinom dotrzeć tam łatwo nie było i nadal nie jest. Miejsce zachwycające nie tylko swą przyrodą, ale także różnorodnym klimatem i bogactwem kultury. Nowa Zelandia, bo o niej mowa to kraina dosłownie z innej bajki. I nawet jeśli znasz dobrze filmy Petera Jacksona – Władcę Pierścieni, czy Hobbita to wcale nie znaczy, że znasz dobrze Nową Zelandię. A warto ją poznać, bo miejsce to jest naprawdę wyjątkowe.

Położona jest 2225 kilometrów na wschód od Australii (odległość Wellington od Sydney) i de facto to Australia jest najbliższym sąsiadem kraju Maorysów. I mimo tej bliskości od krainy kangurów prawie wszystko Nową Zelandię od niej różni. I jest coś prawdziwego w starym dowcipie podróżników „Czym się różni Australia od Nowej Zelandii? Tym, że w tym pierwszym kraju cała przyroda chce i może Cię zabić, a w tym drugim, nic nie może Cię zabić”. Faktycznie, Nowa Zelandia obok Irlandii to jedyne miejsce na ziemi, gdzie nie występują żadne jadowite czy agresywne gatunki zwierząt, ale to nie jedyny jej atut. I w tym krótkim artykule postaram się przybliżyć Wam te aspekty i cechy Nowej Zelandii, które osobiście mnie ujęły i które sprawiają, że wracam tam chętnie zawsze, gdy tylko mogę.

Wulkany. Archipelag wysp należących do Nowej Zelandii położony jest na Pacyficznym Pierścieniu Ognia. To geologiczny pas rowów oceanicznych, wysp i aktywnych wulkanów, który otacza niemal nieprzerwanie Ocean Spokojny na długości ok. 40 tys. km. W Pacyficznym Pierścieniu Ognia znajdują się 452 wulkany i występuje tu ok. 90% wszystkich trzęsień ziemi na świecie. Osiem z nich (aktywnych) leży na północnej wyspie należącej do Nowej Zelandii, a obok tych ośmiu znajdziemy tu jeszcze 324 wygasłe wulkany. To sprawia, że bogactwo formy terenu jest wręcz nie do opisania. Większość z nich położonych jest w Kalderze Taupo (środkowa część północnej wyspy) którą swoją wielkością dorównuje słynnej kalderze Yellowstone. To tu właśnie kręcono liczne sceny do filmów przedstawiających nam „świat Tolkiena” w tym mroczny Mordor. Ale nie tylko wulkany, choć majestatyczne i wielkie, przyciągają tu turystów z całego świata. Także pola geotermalne jak Orakei Korako czy Rotorua, gejzery takie jak Lady Knox czy Whakarewarewa oraz liczne maoryskie i polinezyjskie spa i baseny termalne przyciągają tu gości spragnionych wrażeń i relaksu z całego niemal świata.

Alpy Południowe. Najwyższym szczytem Nowej Zelandii jest Mt. Cook, a w języku Maorysów nazywany Aoraki, o wysokości 3724 metry nad poziomem morza. Teoretycznie niewysoki? Prawda. Ale pamiętajmy o tym, że Alpy Południowe, jak i najwyższy ich szczyt wyrastają wprost z dna oceanu, a ich zbocza pną się nieraz pionowo dosłownie od linii brzegowej. Gdy stoisz zatem na pokładzie łodzi i patrzysz z głową zadartą pionowo w górę na ośnieżone szczyty, to masz wrażenie, jakbyś był dosłownie w Himalajach, czy Andach. Klimat tego miejsca sprzyja także powstawaniu licznych lodowców i to nie tylko tych położonych na szczytach i graniach, ale także tych spływających do podnóża gór, czyli do oceanu. I to także jeden z licznych atrybutów Nowej Zelandii — łatwy dostęp dla turystów do lodowców. Możesz swym wypożyczonym samochodem dotrzeć praktycznie do czoła lodowca i stamtąd ruszyć w górską eskapadę śladami Sir Edmunda Hilarego – jednego z najsłynniejszych Nowozelandczyków, pierwszego zdobywcy Mt Everest – najwyższej góry świata. Właśnie tu w Alpach Południowych Sir Edmund ćwiczył wspinaczkę alpejską, zanim wyruszył do Nepalu, by zmierzyć się z najwyższą górą świata.

Drzewa. Jak już wspomniałem na wstępie, Nowa Zelandia jest krainą na tyle odległą od innych ekosystemów, że de facto zachowała swoją inność przyrodniczą. I widać to na każdym kroku. Szczególnie na wyspie północnej, gdzie w okolicach Auckland rosną prastare i gigantyczne drzewa Kauri. Może nie są tak wielkie, jak Sekwoje, ale robią wcale nie mniejsze wrażenie tak jak sposób, w jaki są traktowane przez tutejszą ludność. Dla Maorysów to święte drzewa, do których pielgrzymują. Tam spotykają się, by wspólnie medytować i oddać pokłon Matce Ziemi. Co piękne i pouczające, my przybysze z odległych krain możemy swobodnie uczestniczyć w tych „nabożeństwach” i cieszyć się z możliwości poznania jakże innego niż nasze podejścia do przyrody. Ale nie tylko drzewa Kauri działają na mnie jak magnes. Jest tu ponad 20 endemicznych gatunków (takich, które występują tylko tu i nigdzie indziej ich nie znajdziemy). Należą do nich między innymi: Tōtara, Pūriri, Tī Kōuka, Kawakawa (z której tubylcy robią wyśmienity napar, zastępując nim herbatę czy kawę), a także chyba najsłynniejsze drzewo tamtego świata – Mānuka, z którego od setek, jak nie tysiącleci lat, wytwarza się drogocenny miód uznany za nie dość, że najsmaczniejszy, to w dodatku najzdrowszy miód świata. Każdorazowo, gdy znów odwiedzam Nową Zelandię, koniecznie wybieram się na długie spacery po leśnych szlakach wcześniej mi nieznanych. Obcowanie z tak inną przyrodą sprawia, że czuję się dosłownie jak na innej planecie. Bo podczas gdy wulkany, wina czy ośnieżone szczyty znajdę i w innych zakątkach naszego globu to tej przyrody ożywionej nigdzie indziej nie spotkam. Warto przy okazji nadmienić, że sposób, w jaki Nowozelandczycy chronią swój wyjątkowy ekosystem, jest także specyficzny. Warto go poznać, jak i ich przyrodę po to, by lepiej zrozumieć, jak kruche jest piękno, które nas otacza.

Na sam koniec pozwólcie, że przedstawię Wam Maorysów i ich kulturę. To jeszcze jeden powód, dla którego wracam tu chętnie, a i Was zachęcam do odwiedzin w kraju długiej białej chmury. Maorysi to lud wywodzący się ze wschodniej części Pacyfiku. Najprawdopodobniej z wysp Tahiti. Nie wiemy jednak tego dokładnie, tak samo, jak nie znamy dokładnej daty ich przybycia do Nowej Zelandii. Było to około VIII wieku naszej ery. Wiadomo, natomiast że Maori, bo tak sami o sobie mówią, byli pierwszymi ludźmi na tych wyspach i w tej części świata. I tak samo, jak przyroda, będąc oddzielonymi od wszystkich innych ludów tego świata aż do przybycia Holendrów i Brytyjczyków w połowie XVII wieku wytworzyli kulturę tak bogatą i zarazem kolorową, o jaką trudno dziś gdziekolwiek gdzie pojedziecie. Ich stroje, język, inicjacje, tatuaże, wiara, stosunki wewnątrz plemion, jak i relacje pomiędzy plemionami różnią się od wszystkiego, co znamy ze świata wchodu czy zachodu. A największą atrakcją będzie przeżycie tańca Haka. Gdy jako goście staniecie w bramach maoryskiej wioski, a goszczące Was plemię na powitanie zatańczy przed Wami Hakę, to mogę się założyć z Wami, że nogi trząść się Wam będą jak przysłowiowa galareta. I to nie tylko z wrażenia, ale także że strachu. Nie wierzycie? Sprawdźcie. Wystarczy wpisać na YouTube „Maori Haka”.

​Starałem się Wam przedstawić w tych kilku zdaniach powody, dla których warto odwiedzić Nową Zelandię. Jest ich oczywiście znacznie więcej niż te wymienione powyżej a te, przyznaję, są subiektywne. To są moje powody, dla których kocham i muszę tam wracać. Jestem przekonany, że Wy znajdziecie swoje własne i że nie raz i nie dwa spotykamy się na szlakach w Kraju Długiej Białej Chmury.

Kia Ora!

Nasza wycieczka do Nowej Zelandii –  Nowa Zelandia – Kraj Długiej Białej Chmury 

autor: Kordian Gdański